Ένα γράμμα στο παρελθόν από ένα Μηλιό για να μας ξυπνήσει μνήμες!

Θυμάμαι

Ταξίδι στο παρελθόν...

Η παιδική ηλικία είναι καθοριστικός παράγοντας της ποιότητας της ενήλικης ζωής. Δίνω προτεραιότητα στην φύση με υπεροχή ένταντι της Παιδαγωγικής.

Μεγάλωσα, μεγαλώσαμε, οι συνομήλικοι θα θυμηθούν, οι υπόλοιποι θα μας βαθμολογήσουν λογοτεχνικά. 

Δεκαετίες 1950, 1960, 1970 και αυταρχική μέθοδος διαπαιδαγώγησης λόγω εποχής, δυνατές φωνές σε επίπεδο γονέων, δασκάλων, γειτόνων κ.λ.π.

Δε υπήρχε Δ.Ε.Η. τότε, θυμάμαι τις δυνατές φωνές των μανάδων του Γιάννη, του Κώστα, του Γιώργου για να μαζευτούμε σπίτι όταν νύχτωνε.

Θυμάμαι το μουλάρι του Βαφέα, τον Πέρρο να πουλάει πετρέλαιο από το δοχείο, δεν υπήρχαν βενζινάδικα τότε ούτε αυτοκίνητα.

Θυμάμαι τον κουρέα Μπαμπέση, το Πόμολο στην Χαλικιά και στον Άη Γώργη.

Θυμάμαι την Χαλικιά με τις πετριές, εξού και το όνομα Χαλικιά.

Θυμάμαι το κατηχητικό της Κωνσταντινιάδου, τον Φερεντίνο για κιθάρα.

Θυμάμαι τα πρώτα αγγλικά της Σοφίας Καβαλιέρου που παρακολούθησα και τον Παπά Σπύρο.

Θυμάμαι την Τουρκοθάλασσα και το Λιμανάκι στα Μαντράκια, ποδαρόδρομο για μπάνιο. 

Θυμάμαι το Δημοτικό Σχολείο στον Άη Γιώργη, πρώτη Δημοτικού, δασκάλα η Νένια.

Θυμάμαι το γήπεδο Καμπουράκη. Κυριακή απόγευμα και μετά τον πεζόδρομο Καρόδρομο.

Τον ένστολο διοικητή του Α.Τ. Μήλου με απογευματινές περιπολίες να μας προκαλεί φόβο και δέος.

Θυμάμαι τον Κώστα τον Στραβό, ήταν όνομα της εποχής με την φυσαρμόνικα του και με οπαδούς στο καφενείο του Πέρρου.

Είναι λίγα αυτά από τα πολλά που θυμάμαι με πολλούς ντόπιους. Τώρα υπερτερούν οι ξένοι λόγω εποχής. 

Τέλος, να θυμηθώ τον Βουγιουκα στον Πειραιά για εξαγωγή αμυγδάλων που δεν υπήρχε θυμάμαι μώλος στον Αδάμαντα.

Πηγαίναμε με βάρκες στο πλοίο για Πειραιά.

Τέλος, ευχαριστώ.

Γιώργος Γενναδόπουλος