Οι φωτογραφίες ήταν ειδυλλιακές, το ζευγάρι νέο, λαμπερό, ευκατάστατο και ευτυχισμένο, όμως η αποκάλυψη της αλήθειας μας έκανε να ριγήσουμε και ταυτόχρονα καταβαράθρωσε με πάταγο κάθε πιθανή εναπομείνουσα  αυταπάτη.

Η τελευταία γυναικοκτονία για την οποία μάθαμε, η τρίτη μέσα σε έξι μήνες στην Ελλάδα, μας αναγκάζει να φωνάξουμε πως ήρθε η ώρα η κοινωνία να αναλάβει την ευθύνη. Δεν μπορούμε πια να προσποιούμαστε ότι δεν ξέρουμε, ότι η δυστυχία λαμβάνει χώρα πίσω από κλειστές πόρτες και ότι η βία είναι ιδιωτική υπόθεση της οικογένειας. Δεν μπορούμε επίσης πια να αγνοήσουμε ότι η ενδοοικογενειακή βία έχει έμφυλο πρόσημο, ότι είναι κυρίως οι γυναίκες που θυματοποιούνται και υποφέρουν από αυτή και ότι όλο αυτό είναι μία ιστορία που ξεκινάει από παλιά, και ξεδιπλώνει καθαρά πια μπροστά στα μάτια μας μία ολόκληρη κοινωνική παθολογία της στρεβλότητας των σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων.

Κάθε γυναίκα χθες  αναρωτήθηκε αν άραγε θα μπορούσε να είναι στην θέση της Καρολάιν και κάθε μητέρα ανησύχησε για την κόρη της. Ας απαντήσουμε σε αυτές τις ανησυχίες και ας αρχίσουμε από τα βασικά: Να μάθει κάθε κορίτσι πως είναι ισότιμο στις σχέσεις, στις παρέες, στο σχολείο, στην καριέρα, στην οικογένεια. Να μάθει κάθε αγόρι πως επιτρέπεται να είναι ευάλωτο, να συνυπάρχει αρμονικά, να αγαπάει.

ΕΠΑΨΥ και ΟΣΥΓΥ ενώνουν τη φωνή τους αναφορικά με:

1. την αναγνώριση της γυναικοκτονίας ως διακριτό έγκλημα, το οποίο επί πολλά χρόνια συγκαλύπτονταν πίσω από τα εγκλήματα ‘’τιμής’’, και τα τελευταία χρόνια πίσω από τον όρο ‘’εγκλήματα πάθους’’. Ο χαρακτηρισμός της δολοφονίας επομένως ως γυναικοκτονίας συνιστά πράξη αντίστασης στην απόκρυψη μιας κοινωνικής πραγματικότητας και ξεσκεπάζει τη συνενοχή των κοινωνιών μας στην δημιουργία και στην διαιώνιση σεξιστικών προτύπων[1]. Το έγκλημα της γυναικοκτονίας δεν περιλαμβάνεται στη νομοθεσία καμίας ευρωπαϊκής χώρας, παρόλο που ενδιαφέρον προκαλεί πως η κακοποίηση γυναικών βρίσκεται στην πρώτη θέση των παραγόντων γυναικείας θνησιμότητας στην Ευρώπη σε ηλικιακές ομάδες 16-44!
2. 1. την καταδίκη μερίδας των μέσων μαζικής ενημέρωσης τα οποία δε δίστασαν να διαρρεύσουν αποσπάσματα του ημερολογίου της δολοφονημένης γυναίκας, καταργώντας κάθε έννοια δημοσιογραφικής δεοντολογίας, προσβάλοντας την νεκρή, σε μια προσπάθεια μετατόπισης της ευθύνης από το δράστη στο θύμα.
3. Σήμερα που όλα όσα παρακολουθούμε αναδεικνύουν την βία κατά των γυναικών ως πανταχού παρούσα και προεξάρχουσα σε όλες τις εκφάνσεις της,  από το κίνημα me too, και την ιστορία της Δήμητρας της Λέσβου, στις συνεχείς γυναικοκτονίες, αυτό που δεν μπορεί πια να κρυφτεί είναι η συνειδητοποίηση πως το θύμα είναι πάντα ο πιο αδύναμος. Εμείς, ως ειδικοί ψυχικής υγείας και ως φορείς κοινωνικής ευθύνης επιλέγουμε να σταθούμε πλάι στο θύμα. Γιατί όπως έχει πει ο Ρενέ Ζιράρ[1] , το θύμα θα πάψει να είναι θύμα αν σταθούμε δίπλα του. Ως γυναίκες, ως επιστήμονες/-ισσες, ως άτομα, ως φορείς, ως κοινωνία, ως άνθρωποι.

    Για τις Κινητές Μονάδες Ψυχικής Υγείας ΒΑ και Δ Κυκλάδων ΕΠΑΨΥ, Μαριρένα Παγκάκη, Κοινωνική Λειτουργός

   Για το Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΣΥΓΥ, Άννα Μαυρουδή, Πρόεδρος