Toυ κ. Κώστα Παπαδόπουλου

Τον γνώρισα το 1996  σε ένα ταβερνάκι στην Πλάκα που δεν υπάρχει πια, όπως πολλά πρόσωπα και πράγματα πια στη Μήλο.
Τον άκουγα για ώρα, επισκέπτης στο χωριό, από το διπλανό τραπέζι.
Άρτιος πολιτικός λόγος και κατάφαση στο δίκιο κάθε πλευράς, αυτό τον χαρακτήριζε τον άγνωστο, πολύ καλλιεργημενο ομιλητή.
Ήξερε να ακούει. Μιλούσε με πάθος για ελευθερία, κάθε μορφή ελευθερίας, τέτοια ήταν κάπως η συζήτηση με ανθρώπους που δεν γνώριζα τότε και έμαθα μετά. Κάποιων αξιώθηκα και τη φιλία, κυρίως όμως κέρδισα τη φιλία του Πέτρου τα κατοπινά χρόνια, άδολη φιλία, ακηλίδωτη. Υπήρξαμε συνάδελφοι στο Λύκειο της Μήλου και σύντροφοι στη σκέψη αλλά  και στην ανακάλυψη της νέας σκέψης,  που ακυρώνει την προηγούμενη.
Υπήρξε μέντοράς μου. Έμαθα γράμματα σε πολλούς κι ο Πέτρος είναι ανάμεσα σε κείνους που έμαθαν γράμματα σε μένα.
Του το  χρωστώ.
Τώρα που ξεκινάει το μεγάλο ταξίδι για την Ευτοπία, τον χαιρετώ.
Του αφιερώνω και κάτι από τον Εμπειρίκο, εκείνος μου τον έμαθε άλλωστε τον Ποιητή.
Ξέρω ότι θα χαμογελούσε και θα αγαπούσε μια στομφώδη απαγγελία ( και θα την έκανα κάπως πιο στομφώδη για το χατίρι του):
"Και τώρα πια μπορούμε να το πούμε:
Καμμία δοσοληψία εμπορική, καμμία κατήχησις, καμμία συσκότισις, κανένα ψεύδος δεν θα εμποδίσει τους πιστούς μα θερμοαίμους να μην αφήσουν να χαθεί μια τέτοιαν  ώρα η ωραία Χώρα των νεφών, η νεφελώδης, να γίνει απτή , συγκεκριμένη χώρα, η Χώρα της εκδηλώσεως πλήρους συμμετοχής, η Χώρα το Παν, η χώρα Παντού και Πάντα,
η Χώρα
ΕΣΑΕΙ ΚΑΙ ΤΩΡΑ."

Ήταν σπουδαίος.

Κώστας Παπαδόπουλος
Φιλόλογος