Η ανακάλυψη έγινε από ομάδα ειδικών της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και πρόκειται για τη διαπίστωση ότι οι επιστρώσεις των συνδετικών ιστών στο σώμα, που μέχρι σήμερα πιστεύαμε ότι είναι πυκνές, κάτω από την επιφάνεια του δέρματος και καλύπτουν τον πεπτικό σωλήνα, τους πνεύμονες, το ουροποιητικό σύστημα και τις αρτηρίες, τελικά είναι διασυνδεδεμένες με διαμερίσματα γεμάτα υγρό.

Αυτή η σειρά χώρων, υποστηριζόμενη από ένα δίκτυο ισχυρών (κολλαγόνου) και εύκαμπτων (ελαστίνης) πρωτεϊνών συνδετικού ιστού, μπορεί να δρα σαν απορροφητήρας κραδασμών που αποτρέπει τους ιστούς από το να καταστρέφονται καθώς τα όργανα, οι μύες και τα αγγεία συμπιέζονται, πάλλονται και λειτουργούν στο πλαίσιο της φυσιολογικής λειτουργίας του ανθρωπίνου σώματος.

Αυτό που πραγματικά είναι σημαντικό είναι η διαπίστωση ότι αυτές οι επιστρώσεις λειτουργούν σαν δρόμος ταχείας κυκλοφορίας των υγρών και ενδεχομένως έτσι να εξηγείται και γιατί ο καρκίνος που εισχωρεί στο σύστημα αυτό, έχει περισσότερες πιθανότητες να δώσει μεταστάσεις. 

Το νεοανακαλυφθέν αυτό δίκτυο, που πάει και εκχέεται στο λεμφικό σύστημα, είναι η πηγή της λέμφου και το υγρό που περιέχει είναι ζωτικής σημασίας για τη λειτουργία των ανοσοκυττάρων που παράγουν την φλεγμονή. Επιπλέον, τα κύτταρα που εντοπίζονται στον χώρο αυτό, και οι δέσμες κολλαγόνου, αλλάζουν με την πάροδο της ηλικία, με αποτέλεσμα αυτό να συντελεί στον σχηματισμό των ρυτίδων, την ακαμψία των άκρων και την πρόοδο ινωτικών, σκληρωτικών και φλεγμονωδών παθήσεων. 

Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι, πάνω από το 50% των υγρών του σώματος βρίσκεται εντός των κυττάρων και περίπου το ένα έβδομο εντός της καρδιάς, των αγγείων, των λεμφαδένων και των λεμφικών αγγείων. Το υπόλοιπο, είναι το λεγόμενο «διάμεσο» και η παρούσα μελέτη είναι η πρώτη που το ορίζει ως ένα όργανο και ως το παλαιότερο του σώματός μας. 

Οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι μέχρι σήμερα κανείς δεν έχει μελετήσει τις επιστρώσεις αυτές επειδή η έρευνα στην Ιατρική εξαρτάται σε μικροσκοπικό επίπεδο από τους λεγόνενους σταθερούς ιστούς, που πιστεύεται ότι προσφέρουν μια πιο ακριβή εικόνα της βιολογικής παραγματικότητας.

Ωστόσο, τώρα οι ειδικοί προετοιμάζονται να μελετήσουν το νέο όργανο με τη βοήθεια ειδικών χημικών ουσιών, που θα επιτρέψουν την κοπή του με ακρίβεια και την εξέταση των βασικών χαρακτηριστικών του. Η διαδικασία θα παράγει ζωντανές λεπτομέριες των κυττάρων και των δομών τους, αλλά θα αποστραγγίξει το υγρό. Και η αφαίρεση του προκαλεί στο δίκτυο των συνδετικών πρωτεϊνών, που περιβάλλουν τα γεμάτα υγρό διαμερίσματα, την κατάρρευση.

«Η ανακάλυψη αυτή μπορεί να επιφέρει δραματικές προόδους στην Ιατρική, περιλαμβανομένης της δυνατότητας να αναδειχθεί σε ισχυρό διαγνωστικό εργαλείο», εξηγεί ο καθηγητής στο Τμήμα Παθολογίας του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, Νιλ Θέιζ, συγγραφέας της μελέτης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στο πλαίσιο της μελέτης οι ερευνητές πήραν δείγματα από χοληφόρους αγωγούς κατά τη διάρκεια χειρουργικής αντιμετώπισης 12 ογκολογικών ασθενών με στόχο την αφαίρεση του παγκρέατος και του χοληφόρου πόρου. Ελάχιστα λεπτά πριν την διακοπή της παροχής αίματος στο σημείο-στόχο, οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε μικροσκοπική ιστολογική απεικόνιση. 

Μόλις οι επιστήμονες εντόπισαν το νέο χώρο στις εικόνες των χοληφόρων αγωγών γρήγορα κατάφεραν να τον αναγνωρίσουν ολόκληρο το σώμα. Τα κύτταρα που αποικίζουν τον χώρο αυτό είναι ασυνήθιστα και ίσως είναι υπεύθυνα για τη δημιουργία των υποστηρικτικών δεσμών κολλαγόνου πέριξ του. 

«Μπορεί να είναι και μεσεγχυματικά βλαστοκύτταρα», λέει ο Δρ Θέιζ, τα οποία είναι γνωστό ότι είναι ικανά να συμβάλλουν στο σχηματισμό ουλώδους ιστού που παρατηρείται στις φλεγμονώδεις ασθένειες. «Τέλος, οι δέσμες πρωτεϊνών που παρατηρούνται στον χώρο αυτό είναι πιθανό να παράγουν ηλεκτρικό ρεύμα καθώς κάμπτονται από τις κινήσεις των οργάνων και των μυών και μπορεί να παίζουν ρόλο σε τεχνικές όπως ο βελονισμός», συμπληρώνει ο ερευνητής.